Στην «Αυλή των Θαυμάτων» συμμετέχουν:

(με τη σειρά που εμφανίζονται)

 

Βούλα : Ελευθερία Γκουλιώτη

Μαρία : Σοφία Σουφτά (1^ο & 2^ο μέρος)

Μάρθα Μαγγουρέτσιου (3^ο & 4^ο μέρος)

Μαργαρώ : Μαρία Σαπουνά

Χαρά : Μαρία Ματοπούλου

Γιάννης : Νίκος Συρόπουλος

Ιορδάνης : Θωμάς Στεργίου

Αννετώ : Αναστασία Τσακνάκη

Αστά : Μαρία Ταϊρη

Ντόρα : Ελισάβετ Τσιτσιώκα

Μπάμπης : Μανώλης Γιγής

Στράτος : Άγις Γκίκας

Όλγα-Όλια : Νατάσα Χατζήνα

Στέλιος : Παναγιώτης Καραβαγγέλας

Άντρας ? Ταχυδρόμος : Χάρης Πιτσιάβας

1^ος Μηχανικός : Δημήτρης Καραβαγγέλας

2^ος Μηχανικός : Νικολέτα Γκιάτα

---------------------------------------------------

Βοηθός στο στήσιμο της παράστασης : Ιωάννα Στεφάνου

(πάντα παρούσα, πάντα συνεπής)

 

Mπουζούκι: Θωμάς Στεργίου

Κιθάρα : Χάρης Πιτσιάβας

Μουσική διδασκαλία : Αλεξάνδρα Παπά

 

Σχέδιο Εξώφυλλου ? Αφίσας : Γιώργος Μπιάλας

 

Στην είσοδο : Γιώργος Μπιάλας, Ευφροσύνη Αγοράτσιου, Ευφροσύνη Τσιακμάκη, Μαρία Ζέρβα, Ροδούλα Καρδάκου, Ελένη Καρδάκου

Σκηνικά : Άρτεμις Σερδάκη, Βαϊτσα Βλάχου (πρόταση των Σάκη Στεργιόπουλου & Σταυρούλας Βλάχου)

Σκηνοθετική επιμέλεια : Άρτεμις Σερδάκη, Βαϊτσα Βλάχου

Επιλογή Μουσικής : Θεατρική Ομάδα και Άρτεμις Σερδάκη

Το έργο και οι χαρακτήρες του

Τα θεατρικά δρώμενα εξελίσσονται σε μια λαϊκή γειτονιά της Αθήνας, σε εποχή σύγχρονη με τη συγγραφή του έργου, τη δεκαετία του 1950. Στα δωμάτια μιας αυλής, κατοικούν άτομα και οικογένειες που ανήκουν στη λαϊκή τάξη έχουν όμως διαφορετική προέλευση. Ο γερο-Ιορδάνης με τη γυναίκα του και τα παιδιά του είναι Μικρασιάτες πρόσφυγες. Η κυρά-Αννετώ, χήρα, με κόρη παντρεμένη στην Αγγλία. Ο Στέλιος, Αθηναίος ονειροπόλος με πολλές αδυναμίες και η γυναίκα του Όλια, γεννημένη στην προεπαναστατική Ρωσία. Η Βούλα και ο Μπάμπης αντρόγυνο που εναλλάσσει τα χαϊδολογήματα με τα μαλλιοτραβήγματα. Η Μαρία, γυναίκα ναυτικού που τη βασανίζει η μοναξιά της. Η Ντόρα, νέα γυναίκα ανύπαντρη, που όμως δεν ξέρει τι θα πει μοναξιά. Στους παραπάνω ενοίκους θα προστεθεί αργότερα και ο Στράτος, υδραυλικός στο επάγγελμα, που θα σηκώσει τρικυμία στο αισθηματικό τέλμα της μικρής 'αυλικής' κοινωνίας.

Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης, στο σημείωμα για την παράσταση στο Θέατρο Τέχνης.

Η "Αυλή των Θαυμάτων" βασίζεται στην έλλειψη σταθερότητας και σιγουριάς, που χαρακτηρίζει τη ζωή του Έλληνα. Η αστάθεια αυτή, όσο γνώριμη σε όλους μας, αρχίζει από το αλλοπρόσαλλο κλίμα μας, τη "στρατηγική" γεωγραφική μας θέση, τη φτώχεια του τόπου μας, και τελειώνει στην ιδιωτική μας οικονομία. Όλα στην Ελλάδα ανεβοκατεβαίνουν πολύ εύκολα, κυλούν, φεύγουν, κι η συνηθισμένη λαχτάρα του Ρωμιού είναι να στεριώσει κάπου, να σιγουρέψει κάτι??????. Οι τεράστιες ζημιές που είχε αφήσει η θεομηνία του πολέμου, η πολιτική αναταραχή και το ψυχολογικό σκόρπισμα που ακολούθησε τον εμφύλιο, κράτησαν τη χώρα με ανοιχτές πληγές ολόκληρη τη δεκαετία του σαράντα. Έτσι μπήκαμε στη μεταπολεμική μας εποχή με σοβαρή καθυστέρηση όχι μόνο χρονικά, αλλά και με προκαταλήψεις παράταιρες για εξελικτικές ανάγκες του λαού. Άρχισε βέβαια με γοργό ρυθμό η ανασυγκρότηση, η ανοικοδόμηση, η βιομηχανική, η εμπορική ανάπτυξη. Η ζωή από χρόνο σε χρόνο άλλαζε αλματωδώς όψη. Αλλά η αλλαγή δεν ήταν το ίδιο γενναιόδωρη για όλα τα κοινωνικά στρώματα. Τα πολιτικά πάθη, οι φοβίες και προπάντων η εκμετάλλευση τους, εμποδίζανε τη δικαιότερη και λιγότερο άνιση κατανομή των αγαθών που έφερνε η οικονομική πρόοδος??.. Η απόσταση από το οικονομικά ρωμαλέο κέντρο της Αθήνας ως τις γειτονιές της με τους χωματόδρομους, τους προσφυγικούς συνοικισμούς, τις πυκνοκατοικημένες αυλές, έγινε ακόμα πιο μεγάλη. Σ' αυτές τις αυλές που κάποια προπολεμική αφέλεια τις είχε πασπαλίσει με ειδυλλιακότητα και ρομαντισμό, η ζωή στην πραγματικότητα ήταν μια πολύ σκληρή ιστορία κι η αθλιότητα περίσσευε???..Οι άνθρωποι της αυλής του έργου που θα δείτε είχαν ξεμείνει ανυπεράσπιστοι ακόμη και απ΄τον ίδιο τον εαυτό τους, ξεχασμένοι μέσα σε συνήθειες και τρόπο ζωής που δεν τους βοηθούσε να δούνε Θεού πρόσωπο. Γι' αυτό και η μεγαλύτερη αλλαγή έφτασε σ' αυτούς σαν καημός για μετανάστευση και εκσκαφέας που ισοπέδωσε τις αυλές για να αξιοποιηθούν τα οικόπεδα. "Η Αυλή των Θαυμάτων" όταν γράφτηκε, ήταν το κύκνειο άσμα ενός κόσμου βαθιά δικού μας και βαθιά πικραμένου.

ΙΑΚΩBΟΣ ΚΑΜΠΑΝΕΛΛΗΣ, 1957

«Το θέατρο στο σχολείο είναι μέσο, δεν είναι σκοπός. Η θεατρική πράξη και οι μιμητικές διαδικασίες οφείλουν να καλύπτουν τις προϋποθέσεις που απαιτούνται για κάθε παιδαγωγική δραστηριότητα όπως τα μαθηματικά, η λογοτεχνία και η μουσική ως σχολικά μαθήματα δεν αποσκοπούν στη δημιουργία μαθηματικών, πεζογράφων ή μουσικών αλλά στη μύηση των μαθητών στον κόσμο των αριθμών, των λέξεων και των ήχων, έτσι και το θέατρο θα μυήσει τους μαθητές στη γοητεία της μιμητικής πράξεως και στο τελετουργικό των μεταμορφώσεων.

Σκοπός του σχολικού θεάτρου δεν είναι η δημιουργία ηθοποιών ή θεατρικών συγγραφέων αλλά η αναζήτηση μέσω της θεατρικής εμπειρίας ευαισθησιών που μόνο με το θέατρο ανιχνεύονται».

«Δεκαπέντε όροι για το σχολικό θέατρο»

Κώστας Γεωργουσόπουλος

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ :

• Το Σύλλογο των καθηγητών του σχολείου μας για την υπομονή και συνεργασία τους σε όλη τη διάρκεια της προετοιμασίας της παράστασης.
• Τους γονείς, για τη συνεργασία και τη βοήθεια τους σε ό,τι χρειαστήκαμε.
• Την Αλεξάνδρα Παπά για τη μουσική διδασκαλία.
• Ένα ξεχωριστό ευχαριστώ στον κ. Βασίλη Στεργίου που ανέλαβε την κατασκευή της «ταράτσας» του Ιορδάνη.
• Όλους που με προθυμία στήριξαν και υποστήριξαν την προσπάθειά μας.

Παρακάτω μπορείτε να παρακολουθήστε την θεατρική παράσταση: